Ο Daniel Wetzel παρουσίασε την τελευταία του δουλειά "Now that we meet again" στην Αθήνα, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Χλωροκίνη.
Μετά από μια παρατεταμένη περίοδο απομόνωσης, κοινό και performers ήρθαν και πάλι κοντά για μια σειρά πολύ προσωπικών συναντήσεων.
Μια περφόρμανς που κάλεσε τους συμμετέχοντες να μοιραστούν κάτι δικό τους. Μια εμπειρία μέσω της οποίας όλοι έδωσαν και πήραν ένα μικρό κομμάτι από τους ανθρώπους που βρέθηκαν απέναντί τους.
Μετά τη Documenta14 και τη συμμετοχή του στην Μπιενάλε,
ο Πάνος Χαραλάμπους παρουσίασε ένα έργο πιο επίκαιρο από ποτέ, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Χλωροκίνη.
Μια εγκατάσταση από 20.000 ποτήρια και 4 DJ, "καταστασιακοί performers" όπως τους χαρακτηρίζει ο ίδιος, δημιούργησαν ένα ηχητικό πανδαιμόνιο (σκράτσινγκ, γκλισάντι, κρότοι, γκλαμπάνο, σπασίματα κλπ)
για να «ξορκίσουν», αποτρέψουν τον φόβο, την επιδημία, τον θάνατο (δηλώνοντας την έμπρακτη δια-φωνία, προς την πτωματική, κοινωνική αποστασιοποίηση και τον απεριόριστο έλεγχο.